Kiedyś, dawno, bardzo dawno temu, oglądałam z Tatą "Tron we krwi".
Siedziałam z wytrzeszczonymi oczami i okropnie się bałam. Najbardziej szalonej Pani Asaji - z białą twarzą i brwiami namalowanymi u nasady włosów, patrzącą w obłędzie na dłonie i strasznego Pajęczego Lasu spowitego mgłą.
Wiele lat później odkryłam, że film, który zrobił na mnie takie piorunujące wrażenie, to była japońska wersja „Makbeta”. "Rodzime" wersje już mnie nie potrafiły utrzymać na kanapie. Zresztą tak samo do dziś wolę „Siedmiu samurajów” niż „Siedmiu wspaniałych” :DDDDDD
Została mi z tamtych czasów fobia: koszmarnie boję się mgły. Chyba bardziej niż ciemności. Nie żebym miała zapędy monarchistyczne, a w dodatku intrygantka ze mnie do bani i żaden las - ani Pajęczy ani Birnamski - nawet na mnie nie splunie, ale we mgłę nie wejdę i koniec. I kropka. Noooooo, czasem mi się zdarza, ale muszę mieć Męża blisko - na wyciągnięcie ręki (właściwie, to nie na wyciągnięcie, ale na kurczowy ścisk spoconej ze strachu dłoni).
Wiecie jak się czułam, jak raz mgła chciała mnie zeżreć? Normalnie pędziła na mnie, a spomiędzy tumanu wyłaziły poskręcane macki drzew! Potworne! Chciałam odwrócić się na pięcie i wiać, ale nie było dokąd!
I w sumie dobrze się stało, że nie miałam dokąd wiać, bo było pięknie..................
